Οι απανταχού εβραίοι ζούσαν ειρηνικά με τους ιθαγενείς κάθε τόπου και είχαν εξασφαλίσει ήδη τα προνόμια που απαιτεί η ιδιαιτερότητα του δόγματός τους. Οι διωχθέντες το 70 μ.χ. συνετέλεσαν καταλυτικά στον ήδη υπάρχοντα “δηλητηριασμό των εβραϊκών κοινοτήτων. Ο δηλητηριασμός αυτός είχε αρχίσει ήδη από τα χρόνια του Χριστού. Λέμε δηλητηριασμός διότι το μίσος των εβραίων κατά των Ρωμαίων και στυγνών κατακτητών, ξεσπούσε όλως περιέργως κατά των ...Ελλήνων! Έτσι, το 38 μ.χ. στην Αλεξάνδρεια δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων υπήρξαν θύματα εβραϊκής εξέγερσης. Πιθανώς οι εξεγερθέντες δεν πίστευαν ότι τελικά θα τιμωρηθούν, μιας και διεδίδετο ότι ο αυτοκράτωρ Κλαύδιος ήταν εβραίος από την μητέρα του και είχαν δίκιο. Αν και πέρασαν 2.000 χρόνια από τότε, όχι μόνον οι ιστορικοί δεν μας έδωσαν μια ικανοποιητική απάντηση για αυτό το περίεργο μίσος κατά των Ελλήνων, αλλά αντίθετα έκαναν κάθε προσπάθεια να το αποκρύψουν. Τελικά, οι εβραϊκές κοινότητες από το 70 μ.χ. έως το 115 μ.χ. ανασυντάσσονται, οργανώνονται και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία, δηλαδή μια αδυναμία της Ρώμης, για να πορευθούν προς τα πατρογονικά τους εδάφη. Ένα τέτοιου είδους κίνημα απαιτεί ανοιχτές γραμμές επικοινωνίας της διασποράς, καλλιέργεια εκ μέρους του ιερατείου, συνωμοτικο κλίμα, πολεμική αρετή και υψηλο ηθικο επί σειρά ετών. Επίσης απαιτεί ικανότατο γραφείο πληροφοριών ώστε να γνωρίζουν οι ηγέτες του κινήματος τις κινήσεις και αδυναμίες του αντιπάλου. Μέσω των κοινοτήτων της διασποράς και της οργανωμένης διεισδύσεως στα ανώτερα κλιμάκια, φαίνεται ότι οι στόχοι αυτοί θεωρήθηκαν εφικτοί και η ιστορία τους δικαίωσε. (Τέτοιου είδους άριστη εσω-κοινοτική και δια-κοινοτική οργάνωση και λειτουργία, θα αποτελέσει την πυξίδα και τον οπλισμό των εβραϊκών κοινοτήτων ως τις μέρες μας. Μόνο που σήμερα, διαθέτοντας τελευταίου τύπου τεχνολογία και καλολαδωμένους μηχανισμούς αυτοβελτιώσεως, έφθασαν στο σημείο να επηρρεάζουν τις αποφάσεις όλων των δυτικών και ανατολικών κυβερνήσεων). Οι πληροφορίες της εποχής ήταν ότι, οι νεοκατακτηθείσες περιοχές της Παρθίας (Ιράκ, Περσία), επανεστάτησαν. Οι λαοί δυτικά της Μοσούλης, ήταν αδύνατον να νικηθούν. Ο ίδιος ο αυτοκράτωρ Τραϊανός, κουρασμένος και καθόλου υγιής, παίρνει μηνύματα ότι οι Βρεττανοί και οι Μαυριτανοί ετοιμάζονται για ξεσηκωμό. Τον χειμώνα του 116 μ.χ. τον περνά στα ερείπια της ανατολικής πρωτεύουσάς του, της Αντιοχείας, η οποία τον προηγούμενο χρόνο είχε ισοπεδωθει από καταστρεπτικό σεισμό. Εκεί, ο αυτοκράτωρ έμαθε ότι οι εβραίοι είχαν εξεγερθει. Τα νέα ήταν οτι, οι εβραίοι εξεγερθέντες στην σημερινή Λιβύη (Κυρηναϊκή), στην Αλεξάνδρεια, στην Κύπρο και στην Μεσοποταμία, ξεσηκώθηκαν εναντίον της Ρώμης, σφάζοντας όμως περίπου 1.000.000 Έλληνες!
Ο Τραϊανός, αποφάσισε να ανασυγκροτηθει στη Ρώμη, αλλά στις ακτές της Κιλικίας, στην Σελινούντα,
απέναντι από την Β. Κύπρο, στις 8 Αυγούστου του 116 πέθανε σε ηλικία 62 ετών. Τον διεδέχθη ο ικανότατος και φιλέλληνας Αδριανός ο οποίος και κατάφερε να βάλει σε τάξη την αυτοκρατορία.